در سوگ آيت الله حاج سيد مهدي روحاني

اما هنگام تصادف (مينا) و ناپديد شدن فرزندش چه لحظات سخت و دشواري را پشت سر گذاشت. من در كنارش بودم و هر لحظه خبر مي آمد و آن لحظات چقدر سخت بود. وقتي خبر شهادت اين كودك را شنيد ، به ناحق گريه كرد و با شكر خدا زبان باز كرد.

و وقتي بر پيكر فرزند شهيدش در صحن حضرت اباعبدالله عليه السلام در كربلا نماز مي خواند ، احساس كردم روحش از بدنش خالي مي شود ، اما او از پدر بزرگ خود ، شاهزاده شهدا ، پيروي كرد. ، در حالي كه پاي او غمگين بود. او با چشماني اشكبار نماز خواند و ما با دو اشك پشت سر او گريه كرديم.

و از آن زمان ، با سپردن پيكر فرزند شهيدش به سرزمين دره صلح ، كه او را در سرزمين عشق و شور حماسي و سرزمين قلبها در پناه امير المعظم قرار داد. منين و اجداد پاك او در خود احساس آرامش كردند و لبهاي خود را باز نمي كنند مگر با ستايش خدا.

و امروز كه ناگهان قلب ما از پرواز روح وسيع او و آسمانش پر از كفر شد ، او به نياكان پاك خود ، پروردگار رحمان ، شتافت تا در آستانه بهشت ​​به فرزند شهيدش سلام برساند.

بله ، او براي پرواز و آسماني شدن لحظه اي ترديد نكرد و همه اين جريان و رويداد چند دقيقه بيشتر دوام نياورد ، هنگامي كه نقاب را باز كرد و بقيه جهان را بر جهان فاني ترجيح داد.

بله ، او به سوي خداوند مهربان صعود كرد و من شك ندارم كه او زندگي خوب خود را پس از هفتاد و پنج سال زندگي پاك و تابناك در جهان فاني آغاز كرد.

امروز ، من نيم قرن را به ياد او سپري كردم. خدا مي داند كه من چيزي جز خوب نمي دانم. درود بر او.